Menora i siedem planet, czyli czym jest grzech

Menora i siedem planet, czyli czym jest grzech

” Wszystko zaczyna się od Saturna … Syjonizm składa się z 7 ujęć politycznych i 7 ujęć religijnych … ”

Starożytne słowo „grzech” oznacza emocje wywołane wpływem księżyca i innych planet na człowieka.

Wpływ księżycowej bogini tworzył grzeszne emocje, czyli stan przerostu egocentryzmu nad altruizmem.

Religie używając słowa grzech, mówią o wmieszaniu emocji w stan logicznego lub normalnego myślenia.

Grzeszność, nie ma nic wspólnego z nieposłuszeństwem w stosunku do kościoła, Jezusa, Chrystusa, czy też Allacha …

Mojżesz na górze Synaj wytworzył logiczny wątek symboliczny, w którym księżyc jest grzechem, a góra jest formą emocji i wzrostu egocentryzmu, co w języku aramejskim oznacza dosłownie osiągnąć szczyt księżycowego Boga …

Mojżesz, prezentowany z rogami ( Sklepienie (łac. fornix), to struktura anatomiczna mózgowia, część układu limbicznego.

Stanowi ono jedno z najważniejszych połączeń śródlimbicznych, łączących zespół hipokampa (hippocampus) z ciałem suteczkowatym (corpus mamillare), jądrami przegrody (nuclei septi) oraz jądrem przednim wzgórza (nucleus anterior thalami), hippocampus lub Róg Amona Cornu Ammonis), na głowie, jest formą inteligentnej anatomicznej tablicy poglądowej, wskazującej stan pobudzenia emocjonalnego i przerostu egocentryzmu nad altruizmem.

Menora, jest symbolem siedmiu planet wskazujących nowy porządek astronomiczny i siedmiu starych (nowych i zakamuflowanych) bogów.

1a. Starożytnego Boga Babilonczyków (Babilon (sum. ká.dingir.raki „brama boga”; akad. Bāb-ilim „brama boga” lub Bāb-ilāni „brama bogów”; gr. Βαβυλών Babylōn; bibl. בָּבֶל Bābel; arab. بابل Bābil)) odnoszącego się do pierwotnego słońca ziemi – Saturna :

Shamash : później ten naczelny bóg zmienił się w głównego Boga Zoroastrianismu

(Shamash (Akkadian: Šamaš dUD 𒀭𒌓), odpowiednik sumeryjskiego Boga Utu.
Shamash był też bogiem sprawiedliwości w Babilonii i Asyrii.)

Obecnie : Iluminatyzm

Patriarchat i Matriarchat

http://ligaswiata.blogspot.com/2016/05/kult-smierci-i-zota-era-czowieczenstwa.html

1b. Ra (Re) – bóg Słońca, stwórca świata i pan ładu we Wszechświecie. Czczony w starożytnym Egipcie, przedstawiany z dyskiem słonecznym i z głową sokoła bądź jastrzębia.

Uważany był przez Egipcjan za najważniejszego z bogów i władcę ludzi. Jego symbolem był obelisk – penis.

Starożytni Egipcjanie wierzyli, że sam się stworzył z Praoceanu Nun. Jego dzieci to: Horus zw. Starszym, Anubis, Maat, Bastet (albo żona czy siostra), Hathor, Sachmet, Thot, Szu, Tefnut

Prawnukami Re byli Izyda i Horus. Imię Ra występuje w wielu imionach egipskich, np. Ramzes oznacza zrodził go Ra. Wierzono, że Re ma aż 72 odmienne postaci (np. Chepri).

Utożsamiany był również z innymi bogami Egiptu:

Amonem jako Amon-Re,
Horachte jako Re-Horachte,
Ozyrysem jako Ozyrys-Re.
Często schodził do podziemi – świata umarłych, gdzie panował Ozyrys.

Obecnie : Chrześcijaństwo

Patriarchat

( Symbol gwiazdy Dawida (tao – równowaga ) często osądzany ma środku menory (drzewo życia), określa równoważny wpływ słońca – Ra i Saturna na ziemię. Starożytne menory słowiańskie, miały 9 ramion symbolizujących m.in. 9 dni słowiańskiego tygodnia : Poniedziałek, Wtorek, Trzeciek, Czwartek, Piątek, Szóstek, Siódmek, Ósmek, Niedziela … )

2. Nanna – Sin – Księżyc, bóg sumeryjski znany także jako Aszimbabar, Namrasit, Inbu. Symbolika sierpu.

Nanna, Nannar – sumeryjski bóg Księżyca . Nazywany też był Suen, Zuen (akad. Sin). Inne imiona: Aszimbabar, Namrasit, Inbu. Jego imię zapisywano również liczbą trzydzieści (tyle jest dni w miesiącu księżycowym).

Był synem Enlila i Ninlil. Jego żoną została Ningal (Nikkal), z którą miał dzieci: Utu (Szamasza) i Inannę (Isztar).

Głównym miejscem kultu Nanny była świątynia E-hulhul (Dom radości) w mieście Harran (dzisiejsza Turcja). Inne świątynie zlokalizowane były w Ur, Borsippie, Uruku, Aszur, Babilonie, Agade, Kalchu i Larsie, a także w oazie Tema na Półwyspie Arabskim.

W Ur kapłanki tego boga były wybierane spośród rodziny królewskiej, najsłynniejszą kapłanką była Enheduanna, poetka, córka Sargona Wielkiego. Babiloński król Nabonid (555-539 p.n.e.) dążył do wyniesienia boga Sina na głównego boga panteonu, co spotkało się z oporem kapłanów Marduka w Babilonie. Kult tego boga był żywy aż do 382, kiedy cesarz Teodozjusz I Wielki rozkazał zburzyć świątynię w Harranie.

Symbol: sierp wschodzącego Księżyca w pozycji leżącej lub barka, którą podróżował po nocnym niebie.

Zwierzę: byk lub lew-smok.

Obecnie : Islam

Matriarchat

http://swiatowaliga.blogspot.com/2017/04/wielkanocny-rytua-podnosci.html

3. Nebo – Nabu, Merkury

Nabu – w mitologii babilońskiej syn boga Marduka i Sarpanitu, mąż Nanaji (lub Taszmetu w Asyrii), bóg wiedzy, mądrości, proroctw i literatury. Utożsamiany z planetą Merkury.

Według mitologii Nabu zesłał ludziom pismo (alfabet), tabliczkę glinianą i rylec służące do pisania.

http://wojciechdydymski-cytaty.blogspot.com/2016/12/obiecado.html

Głównym ośrodkiem kultu, który rozwinął się w I tysiącleciu p.n.e., była świątynia E-zida w Borsippie. W Asyrii świątynie tego boga znajdowały się w Kalchu i Niniwie.

Nebo : Według lokalnej tradycji, potwierdzonej m.in. świadectwami starożytnych pątników, z góry Nebo biblijny Mojżesz miał zobaczyć Ziemię Obiecaną, do której nie było mu jednak dane wkroczyć razem z plemionami izraelskimi.

Dzisiaj na szczycie znajduje się Sanktuarium Mojżesza, zwane Sanktuarium Węża. Miejsce jest czczone przez wyznawców religii abrahamowych : religii podziału i wojny (Mars).

Merkury (łac. Mercurius) – rzymski bóg handlu, zysku i kupiectwa; także złodziei i celników, posłaniec bogów.

Jego imię pochodzi prawdopodobnie od łacińskiego merx, lub też mercator, co oznacza „kupiec”. Za jego odpowiednika w mitologii greckiej można uznać Hermesa, zaś w panteonie etruskim – Turmsa.

Świątynia Merkurego w Circus Maximus, pomiędzy wzgórzami Awentyn i Palatyn została wzniesiona w 495 roku p.n.e.

Miejsce nadawało się dobrze jako miejsce kultu boga handlu i szybkości, jako że znajdował się tam jeden z głównych ośrodków handlu, a także tory wyścigowe. Usytuowanie świątyni pomiędzy plebejuszowską twierdzą na Awentynie a patrycjuszowskim centrum na Palatynie, podkreślało również rolę mediatora przypisywaną często Merkuremu.

15 maja obchodzono Merkuralia; kupcy skrapiali sobie głowy wodą ze świętego źródła Merkurego położonego w pobliżu Porta Capena.

Merkury stał się bardzo popularny wśród narodów podbitych przez Imperium Rzymskie. W rzymskim synkretyzmie był przyrównywany do celtyckiego boga Lugusa i germańskiego bóstwa Wotana.

W sztuce klasycznej łatwo rozpoznawalny dzięki charakterystycznej czapce petasos (często z dołączonymi małymi skrzydełkami) oraz lasce (kaduceusz – podział i trzecia siła).

Według mitologii Merkury uważany był za wynalazcę instrumentów strunowych i w konsekwencji za jednego z twórców muzyki. Po tym, jak Nil zalał Egipt, a potem cofnął się, Merkury znalazł wśród zatopionych zwierząt skorupę żółwia z wyschniętymi żyłami i tak właśnie powstać miała lira w rytm której tańczycie jak wam zagrają. Żółw jest symbolem Fabian Society.

Obecnie : Judaizm lub Masoneria Symboliczna

Patriarchat

4. Ishtar, Venus

Isztar (sum. Inana, asyr. Issar), w mitologii mezopotamskiej bogini wojny i miłości, z czasem główna i jedyna licząca się bogini panteonu mezopotamskiego; jej kult rozpowszechnił się szeroko na całym obszarze starożytnego Bliskiego Wschodu – w Syrii i Fenicji (Asztarte) oraz Anatolii (Szauszka); w Babilonii czczona głównie w Uruk w świątyni E-ana („Dom nieba”).

Sumeryjskie imię bogini – „Inana” („Inanna”) – wywodzi się prawdopodobnie z domniemanego Nin-anna („Pani Nieba”) i występuje również w formie Innin. Znak dla zapisania imienia Inany (węgar z pierścieniem) znany jest już z najstarszych tekstów pisanych.

Imię Isztar (wcześniej Esztar) w języku akadyjskim jest spokrewnione z imieniem południowoarabskiego (męskiego) bóstwa Attar oraz z imieniem syryjskiej bogini Astarte (biblijna Asztoret), z którymi to bóstwami była niewątpliwie łączona.

Główne przekazy dotyczące Inany przedstawiają ją jako córkę boga Ana, blisko związaną z sumeryjskim miastem Uruk. Według innej tradycji była uważana za córkę boga księżyca Nanny (Sina) i siostrę boga słońca Utu (Szamasza).

W odmiennych przekazach uchodziła za córkę Enlila a nawet Enkiego. Siostrą Inany była bogini Ereszkigal, królowa świata podziemnego Kur. Jej wezyrem (posłanką) była bogini Ninszubur.

Inana nie ma stałego małżonka, ten fakt jest związany z tym, że jest boginią miłości cielesnej.

Nawet z Dumuzim, który często jest określany jako jej „umiłowany”, łączą ją niejasne stosunki, ostatecznie to ona ponosi odpowiedzialność za jego śmierć. Również nie przypisywano jej dzieci (z jednym możliwym wyjątkiem – bogiem Szara).

Wydaje się bardzo prawdopodobne, że w klasycznej postaci bogini Inanny/Isztar zsynkretyzowano pewną liczbę pierwotnie niezależnych bogiń lokalnych. Najważniejszą z nich była Inanna z Uruk.

W Uruk znajdowała się główna świątynia Inanny (E-ana – „Dom nieba”). Jednakże istniały też inne lokalne odmiany tej bogini, otoczone niezależnym kultem: Inanna z Zabalam (w północnej Babilonii), Inanna z Agade (szczególnie czczona przez królów dynastii z Agade), Inanna z Kisz oraz Isztar z Niniwy i Isztar z Arbeli w Asyrii.

Inana była również po przyjacielsku łączona z boginią Nanają i wraz z nią czczona w Uruk i w Kisz.

Tryptyk : 3 niezależne postaci (aspekty):

1. bogini miłości cielesnej i zachowań seksualnych; jest ona szczególnie związana z seksem pozamałżeńskim i z prostytucją – w sposób, który do tej pory nie został jeszcze w pełni zbadany, pomimo uwag Herodota na ten temat. Tak zwane święte zaślubiny, w których uczestniczy Inana, nie niosą ze sobą żadnych implikacji moralnych dla związków małżeńskich ludzi.

Szósta tabliczka babilońskiego eposu o Gilgameszu, w której Gilgamesz czyni wymówki bogini Isztar z powodu sposobu, w jaki traktowała całą serię kochanków i nie chce stać się ostatnim na tej liście, jest ważnym źródłem informacji o tej cesze bogini Isztar, podobnie jak różne wersje poematów sumeryjskich o Inanie i jej miłości do Dumuziego.

2.bogini wojny (rozmiłowana w walce, metaforycznie określanej jako „plac zabawy bogini Isztar”. Gwałtowna i żądna władzy, staje w czasie walki u boku swoich ulubionych królów. W jednym z poematów sumeryjskich Inana prowadzi wyprawę wojenną przeciwko górze Ebih. Inny mit, Inana i Enki przedstawia jej podróż do Eridu, aby uzyskać me, a jeszcze inny – jej zejście do świata podziemnego. Wszystkie ukazują dążenie bogini do poszerzenia władzy. Dla Asyryjczyków boginią wojny była zwłaszcza Isztar z Arbeli).

3. utożsamienie bogini z planetą Wenus; „jestem Inaną wschodu słońca” – mówi bogini o sobie w „Zejściu Inany do świata podziemnego”. W tej formie występowała czasami pod imieniem Ninsianna.

Jej transformacja w gwiazdę poranną jest sławiona w poemacie ułożonym prawdopodobnie w okresie kasyckim). Bogini Inany dotyczą także mity: „Inana i Bilulu” – w którym Inana zmienia starą kobietę Bilulu w wóz skórzany, uważając ją za winną śmierci Dumuziego; Inana i Szukalletuda – dotyczący ogrodnika Szu-kale-tudy oraz Gilgamesz, Enkidu i świat podziemny (inna nazwa: Gilgamesz i Enkidu w świecie podziemnym) – w pierwszej części tego mitu bogini Inana przesadza do Uruk święte drzewo halub, z którego drewna zostaną później wykonane jej tron i łóżko.

W sztuce Inana przedstawiana jest jako bogini-wojownik, często uskrzydlona (anioł – demon zależnie od strony konfliktu osobowego i społecznego), w pełnym uzbrojeniu, albo też otoczona nimbem z gwiazd.

Zwierzęciem Isztar był lew, a jej symbolem gwiazda lub tarcza z gwiazd. W Uruk symbol gwiazda, jako symbol opiekuńczy Isztar, był tatuowany na przegubie ręki osobom usługującym w świątyni, zarówno mężczyznom jak i kobietom. W pewnym okresie symbolem mogła być też rozeta.

Obecnie : Religia Elit

Matriarchat

5. Nergal, Mars

Nergal (Sumerian: dGÌR-UNUG-GAL 𒀭𒄊𒀕𒃲;[1] Hebrew: נֵרְגַל, Modern Nergal, Tiberian Nērḡál; Aramaic ܢܹܪܓܵܐܠ; Latin: Nerge), to sumeryjski bóg, syn Enlila i bogini Ninlil. Władca świata podziemnego po małżeństwie z Ereszkigal.

Pierwotnie bóg zamieszkujący niebiosa, dla Babilończyków bóg światła, główne miejsce kultu – Kuta.

Jak głosi legenda stoczył z Teszubem walkę o władzę nad niebiańskim królestwem.

Po klęsce zszedł do świata podziemnego. Sumerowie uważali go za boga zarazy i jako takiego włączali go do grupy bogów odpowiedzialnych za zsyłanie chorób i epidemii.

Dlatego też sumeryjski kapłan-lekarz odprawiał serię modlitw oraz składał bóstwu ofiary, by tym sposobem odegnać chorobę i przebłagać duchy do opuszczenia ciała człowieka.

Zastanówcie się, czym jest współczesny lekarz i farmaceuta .?!

Nergal zdaje się być częściowo bóstwem słonecznym, czasami identyfikowanym z Szamaszem.

Reprezentuje tylko pewne fazy Słońca. Nergal, jest też bogiem wojny i zarazy, symbolizuje letnie słońce i letnie przesilenie.

Nergal stoi też ma czele rządów cienia i panteonu rządu zmarłych – tak zwanych świętych (zebrani w dużej podziemnej jaskini znanej Aralu lub Irkalla).

Ikonografia przedstawia Nergala jako lwa.

Fala ognia Nergala pojawia się w imionach lub epitetach, takich jak Lugalgira, Lugal-banda (Nergal jako waleczny kogut – symbolika masońska).

Kojarzony jest z liczbą 7 lub 7 dniem tygodnia, dlaczego w niedziele prezentowany był teleranek wpajając do głowy widzów pewne zależności symboliczne.

Nergal, to także szalejący król : jego imię jest formą gry : Ne-uru-gal (pan wielkiego mieszkania) – wyraża to jego pozycję na czele panteonu świata.

Nergal, przedstawiany jest jako symbol tajnej policji, która ujawnia swe istnienie wraz z pierwszym pianiem koguta.

Mars (starołac. Mavors, łac. Mars) – staroitalski bóg wojny, znany już u Etrusków jako Maris.

Obok Jowisza i Kwirynusa jeden z głównych bogów w mitologii rzymskiej. Odpowiednik greckiego Aresa.

Początkowo czczony jako patron pór roku, szczególnie wiosny. Pasterze powierzali swoje stada opiece Marsa przed watahami wilków. Między innymi do Marsa śpiewali swoje pieśni saliowie.

Był czczony jako ojciec bliźniąt: Romulusa i Remusa. Poświęcono mu pierwszy miesiąc w kalendarzu rzymskim – marzec (łac. mensis Martius), kiedy to tradycyjnie pogoda pozwalała wznowić lub rozpocząć działania wojenne.

Marsowi poświęcony był: wilk szary, dzięcioł i dąb. Jako Mars Gradivus, kroczył na czele wojsk na polu bitwy i pod taką postacią był czczony w starej świątyni na Via Appia, poza murami miasta.

Rodzeństwo : Vulcan, Minerva, Herkules, Bellona.

Jupiter wyeliminował funkcję matki, gdy urodził Minerwę bezpośrednio z czoła (lub umysłu).

Jak wiecie z naszych wykładów sowa jest symbolem drzewa mądrości, na którym zasiada. Więc logiczne jest, że Minerwa została zrodzona z korony umysłu Jupitera.

Obecnie : Kult Śmierci

Patriarchat

6. Marduk – Jowisz

Jowisz, Jupiter (łac. Iuppiter) – w mitologii rzymskiej bóg nieba, burzy i deszczu, najwyższy władca nieba i ziemi, ojciec bogów.

Był źródłem władzy (łac. imperium), jaką dzierżyli rzymscy urzędnicy. Rzymscy władcy i wodzowie starali się pozować na ludzkie ucieleśnienie czy odzwierciedlenie Jowisza.

Pospolicie utożsamiany jest z greckim Zeusem, z czasem przejął większość jego cech.

Atrybutami Jowisza były piorun i orzeł. Syn Saturna. W rzeczywistości jest to (tożsamy z Zeusem) praindoeuropejski bóg dziennego nieboskłonu, burzy i piorunów.

Obie nazwy, grecka i łacińska, wywodzą się z praindoeuropejskiego imienia Dieus ph2ter, co w wyniku różnych przekształceń fonetycznych dało łacińskie Iuppiter (Iovis + pater).

Od dopełniacza (genetivus) tego imienia, brzmiącego Iovis, pochodzi polskie imię tego bóstwa, Jowisz.

Kult Jowisza, czczonego jako Jowisz Najlepszy Największy (łac. Iuppiter Optimus Maximus) koncentrował się w świątyni położonej na Kapitolu w Rzymie, gdzie zasiadał on w towarzystwie Junony i Minerwy. Czynnościami kultowymi opiekował się kapłan zwany flamen Dialis.

Jowisz i cała Trójca Kapitolińska uosabiali rzymskie państwo. W koloniach rzymskich budowano analogiczne świątynie Trójcy Kapitolińskiej, zwane po prostu Kapitolami, rozprzestrzeniając kult poza miasto Rzym.

Na terenach starożytnego italskiego miasta Iguvium odnaleziono w 1444 roku tablice poświęcone Jowiszowi (zobacz: Tablice iguwińskie). Jowisz razem z Junoną i Minerwą tworzył trójcę kapitolińską.

Przydomki Jowisza: Stator – ten, który zatrzymuje chwiejące się szeregi rzymskie, Victor – dawca zwycięstwa, Versor – ten, który zmusza nieprzyjaciół do ucieczki, Ultor – karzący, niosący pomstę (Mściciel, na podobieństwo Marsa).

(Sator : http://swiatowaliga.blogspot.com/2017/04/epikur-i-dziedzictwo-zaprzysiezonych.html )

Marduk (sum. damar-dutu, tłum. „Młody byczek boga Utu”), to bóstwo opiekuńcze miasta Babilon, najważniejszy bóg panteonu babilońskiego, syn boga Enki/Ea, małżonek bogini Sarpanitu, łączony z planetą Jowisz.

Ze względu na pozycję miasta, Marduk szybko stał się naczelnym bóstwem Mezopotamii. W szczytowym nasileniu kultu innych bogów uważano za jego sługi bądź jedynie inne aspekty jego osobowości. Jego kult stał się również popularny w Asyrii.

Symbolem Marduka było trójkątne narzędzie rolnicze – łopata lub motyka – zwane marru (ponieważ na początku był najprawdopodobniej, jak inni bogowie, jedynie lokalnym bóstwem rolniczym). Towarzyszył mu wąż-smok.

Kojarzy się go przede wszystkim z takimi dziedzinami, jak magia, mądrość, woda i sądownictwo – im bowiem patronował.

Marduka związany, jest z wodą, roślinnością, oceną i magią .

Marduka, tak jak i innych tzw : bogów, wybierano z panteonu elit politycznych i religijnych. Charakter wybranej osoby musiał być zbieżny z charakterem planety, której wpływ kształtował egocentryzm danego tyrana.

Wczoraj tak jak i dziś, wpływ planet zwany dawniej prawem astrologicznym, a dziś psychologią wpływa na wybór religijnych i politycznych najemników, będących zabawkami w rękach filozofów i kapłanów.

Jednymi z pierwszych władców był Ea i Enlil – których siły i atrybuty, przechodzą na Marduk i kolejne pokolenia ludzkich bogów.

Wszystko polega na iluzji magii słowa, wiary i siły wpływającej na strach i urazy psychiczne.

Ea, doprowalonie uznał wyższość syna i oddział mu władze nad ludzkością – nie chodzi o przenośnię, ale prawdziwą władze człowieka nad człowiekiem, iluzja staje się prawdą, gdy społeczeństwo akceptuje zasady szczutki teatralnej (zasady rytualne, kulturowe i cywilizacyjne) przez strach, bezradność i ignorancję …

Babilon, zależny był ma początku od Eridu pod względem religijnym i politycznym. Marduk przekładał władze płynąca z siły Enlila, niż prestiżu Nippuru, przez co osłabiło to wpływ Eridu umacniając Babilon.

Obecnie wpływ na wszystkie główne religie.

Patriarchat

7. Ea, Saturn

Enki w mitologii sumeryjskiej (Ea w mitologii babilońskiej) – bóg słodkich wód, bóg mądrości, stwórca człowieka, czczony w Eridu.

Razem z bogiem nieba Anu i bogiem Enlilem tworzył wielką triadę głównych bóstw. Jego żoną była Damgalnuna – bogini ziemi, natomiast córka Ninkasi była boginią piwa.

Według sumeryjskiego mitu Enki i porządek świata Enki pod postacią byka zapełnił swoim nasieniem rzekę Tygrys i przydzielił pomniejszym bogom ich role oraz powierzył opiekę nad Ziemią bogu słońca Utu.

W micie Inana i Enki bóstwo opiekuje się prawami boskimi me, które Inana podstępnie mu odbiera i przewozi do swojej świątyni E-ana w Uruk.

Enki, był strażnikiem boskich mocy, nazywanych Me, który dał człowiekowi dar cywilizacji. Jego wizerunek kojarzony był z dwoma splecionymi wężem – Caduceuszem, czasami mylony z Rodem Asclepiuszem.

Często jest on pokazany w rogatej koronie boskości i ubraniu ze skóry karpia.

Enki był uważany za władcę świata, boga mądrości i wszelkiej magii, jako pan Abzu (Apsu w Akkadianu), był pan nasienia, słodkiej wody lub wód gruntowych.

Jego symbole, to koza i ryba, która później połączyła się w jedną bestię, Koziorożca – konstelacja.

Ea miał też stworzyć mędrca Adapę.

Adapa, czyli współczesny ksiądz :

W mitologii babilońskiej mędrzec stworzony przez boga Ea do sprawowania funkcji kapłana w świętym mieście Eridu i władzy nad ludźmi.

Ea dał Adapie wiele dobrych cech, lecz nie nieśmiertelności. Spędzał on wiele czasu łowiąc ryby w Zatoce Perskiej.

Pewnego dnia silny powiew południowego wiatru przewrócił jego łódź, rozzłoszczony wypowiedział zaklęcie powodujące ustanie południowych wiatrów.

Anu dowiedziawszy się o tym zaniepokoił się taką władzą śmiertelnika i zaprosił go do siebie, zamierzając poczęstować go chlebem śmierci, lecz Ea przestrzegł Adapę przed spożywaniem czegokolwiek u Anu.

Ea powiedział mu w jaki sposób czcić Anu, a Adapa się do tych zaleceń zastosował. Dzięki temu Anu zaproponował mu chleb i wodę życia wiecznego, lecz Adapa pamiętając o przestrodze odmówił.

Adapie przypisywano wynalazek mowy (alfabet – kod) oraz stworzenie podwalin cywilizacji.

Możecie wierzyć w bogów i mity, które przez tysiąclecia wpajają wam do głowy tylko jedno : elity są waszymi bogami za życia i po śmierci, a wy zamiast przestrzegać prawa naturalnego ulegajcie prawom natury, które wytworzyło prawo stanowione, tworzące z was niewolniczą własność panów.

Bogowie ulegając wpływom planet zmieniali się w anioły nazywane przez Hebrajczyków : Miehael, Ga Briel, Raphael, Samael, Uriel, Amiel i Zadkiel.

Wcześni chrześcijanie nazywani byli An-gle, stworzyli oni z siedmiu głównych religii, jeden wspólny system filozoficzny, składający się wierzeń Hebrajczyków, Babilonczyków, Egipcjanów, Persów, Rzymian i Sumeryjczyków .

System ten w ciągu tysiąca lat dotarł do Europy wyniszczająca resztki kultury rdzennej prasłowian, która w istocie stworzyła siedem głównych religii świata. Dekonstrukcja niszczy własne korzenie …

( An-gle – Angles – Anglowie – lud pochodzenia germańskiego (terytorialnie), który w V wieku n.e. najechał wraz z Sasami i Jutami Brytanię.

Od nich nazwę wzięła Anglia. Po raz pierwszy wspomina o nich Tacyt (I wiek n.e.), mówiąc jako o wyznawcach bogini Nerthus. Według Bedy Czcigodnego pochodzili z prowincji Angeln w Szlezwiku. W wiekach od V do VI zamieszkiwali obszar Nortumbrii, Mercji i wschodnią oraz środkową Anglię.

Grzegorz I uprościł nazwę Angeln (Anioł po Duńsku, to Angel.) do Anglii. Ten sam Grzegorz I, uważał że mieszkańcy Angeln, nie są ani Duńczykami, ani Germanami, ale jasnowłosymi aniołami.

Porządek Teutoński, czy na siłę narzucony sprzeczny z logiką duński wątek, ni jak ma się do jasnowłosych Aniołów zamieszkujących tereny dawniejszych Słowian.

Nerthus, to germańska bogini płodności, urodzaju (Matka Ziemia) i zemsty (niektóre źródła podają, że również nocy).

Raz w roku kapłani w uroczystej procesji wokół wyspy będącej jej siedzibą obwozili jej posąg ukwieconym wozem zaprzężonym w parę białych krów; miało to zapewnić urodzaj w nadchodzącym lecie. Po procesji posąg był myty przez niewolników, których zabijano, co tłumaczono później jako oczyszczenie Nerthus po rytualnych godach.

Niektórzy badacze przypuszczają, że w czasach późniejszych bóstwo to przybrało męską formę, którego odpowiednikiem miałby być skandynawski bóg Njord.

Tak naprawdę Nerthus, to mieszanka Makoszy, Isztar (Inanny) i Kybele. )

Aby upamiętnić, to zdarzenie, powstał symbol rytualny nazywany Menorha będący świecznikiem – podtrzymującym ogień siedmiu głównych bóstw i ich religii, lub siedmioczęściowy ołtarzem rytualnym ( 7 diakonów – ci którzy niosą znaki, ci którzy są znakami – Lewici. Otwarcie siódmej pieczęci: aniołowie siedmiu trąb. Siedem plag i siedem czasz siedmiu aniołów …

Aniołowie – 7 – Angle – Kąt – ∠ )

Szukajcie w mądrości Lechii ponieważ, to co sprzedaje wam świat, jest próbą dekonstrukcji symbolicznej prowadzącej was w powtarzalne schematy niewolnicze, oparte na strachu i wyzysku człowieka przez człowieka.

Mądrość ponad wszystko …

http://wojciechdydymski-cytaty.blogspot.com/2017/03/na-poczatku-byo-szesc.html

Dydymus
Liga Świata
Samostanowienie i Samoograniczenie
Akademia Filozoficzna Dydymusa